Ik ben Robin de Grooth en ben geboren op 26 november 1991 in Groningen. Ik ben geboren met een lip-kaak-gehemelte spleet. De verzamelnaam voor deze aandoening is schisis.

Ik groeide op bij m’n ouders in de stad Groningen. Na 22 jaar verliet ik de grote stad en sinds enkele jaren woon ik in het dorpje Kolham; samen met mijn vriendin Marisca en drie kinderen, Floor, Fynn en Fara. Kolham ligt 10 minuten rijden van de stad Groningen.

Toen wij in verwachting waren van ons derde kindje en omdat ik zelf een schisis heb, kregen we de keus voorgelegd om bij de ‘twintigweken echo’ een uitgebreide echografie te laten maken in het ziekenhuis. Dit hebben wij bij Floor en Fynn ook laten doen. Bij hen werd geen schisis vastgesteld.

Tijdens deze ‘twintigweken echo’ van ons derde kindje vertelde de echoscopist dat ze een verstoring zag bij de lip. Oef…….. Dit is even slikken. Direct schieten allerlei gedachten door m’n hoofd. ‘Waarom? Ik hoop dat al het andere toch wel in orde is! Het hartje bijvoorbeeld. Ik hoop dat het hartje in orde is.’ Het waren zenuwslopende minuten, die maar niet om leken te gaan. Voor mijn gevoel heeft de echoscopist wel een half uur naar het hartje gekeken, zonder ook maar iets te zeggen. In werkelijkheid bleken dit 10 minuten en gelukkig kwam het verlossende woord: ‘Ik zie geen afwijkingen bij het hart.’ Wat een opluchting zeg!

In de auto, terug naar huis, daalde het nieuws echt in en kwamen de tranen. Ik voelde mij schuldig. Schuldig, omdat ik ook een schisis heb. Marisca en ik bespraken het een tijdje en dat deed me goed. Het schuldgevoel verdween meer naar de achtergrond en maakte plaats voor trots! Trots dat dit kindje ons heeft uitgekozen. Ook omdat ik een schisis heb en door mijn ervaringen haar hiermee heel mooi kan begeleiden.

Maar hoe leg ik het mijn kinderen uit? Hoe kan ik uitleggen, wat er gaat gebeuren de komende periode als de baby wordt geboren. Ik ga op zoek naar een kinderboek met uitleg wat een schisis is.

Op internet heb ik lang gezocht naar een boek dat aan mijn wensen voldoet maar vond het niet. Wat er toen gebeurde kan ik moeilijk uitleggen maar ik
voelde heel sterk de behoefte om nu zelf iets te gaan schrijven zodat ik het m’n kinderen kon uitleggen.

Nog diezelfde avond begon ik met schrijven. Vanuit mijn gevoel voor ons derde kindje. Het hield niet op. Ik legde m’n pen neer en ik merkte dat het al licht begon te worden! Ik las terug wat ik schreef en kon bijna niet wachten om het Marisca te laten lezen. Ze las het en mijn ouders heb ik het ook laten lezen. Om de tekst qua stijl en grammatica te ‘finetunen’ liet ik het checken door een goede vriend, Bernard.

Wauw, ik heb het verhaal op papier. Maar nu?

Een paar dagen later kregen we bezoek van iemand van het Universitair Medische Centrum Groningen, het UMCG. Deze mevrouw kwam uitleg geven over hoe een schisis eruit ziet en wat we kunnen verwachten. Ingrepen, flesvoeding, etc. Ik vertelde haar ook dat ik aan een boekje werk en dat het verhaal nu op papier staat. Ze vond het erg mooi en ik vroeg haar of ik de tekst naar haar mag sturen. Belangrijk om ook feedback te krijgen van deskundigen.

Na een paar dagen kreeg ik de tekst retour met enkele correcties. Het was ook al weer 28 jaar geleden dat ik ben geholpen en er is inmiddels wel het een en ander veranderd natuurlijk.

Zo, de tekst is aangepast en ook Bernard pakte de stijl en grammatica hier en daar aan. Nu heb ik illustraties nodig om het boek compleet te maken. Via een illustratorwebsite ben ik in contact gekomen met Moniek Tolsma. Moniek heb ik uitgelegd waar ik mee bezig ben en haar ook de tekst laten lezen. Toen Moniek mij haar eerste illustratie liet zien raakte ik best emotioneel. Zo treffend weergegeven! Emotioneel omdat wat ik voor ogen heb, werkelijkheid gaat worden. Moniek tekent echt prachtig en ik dank haar voor de illustraties die zij voor mijn boek heeft gemaakt.

Nu gaat het dus echt gebeuren! De boeken kunnen nu worden gedrukt. Erg spannend maar oh zo leuk! Ik glom van trots toen ik het eerste boek in mijn handen kon houden.

Onze dochter wordt straks geboren en m’n liefdevolle gedachte aan haar inspireerde mij om dit boek te schrijven. Het drong nu tot mij door dat ik er
in mijn onderbewustzijn al een poosje mee bezig was om iets te doen voor andere kinderen die ook een schisis hebben. Ik ben blij en trots.

Ik hoop dat ik hiermee andere broertjes, zusjes, ouders, opa’s en oma’s, verdere familie, scholen en alle anderen kan laten zien wat een schisis nu eigenlijk is. Wat komt er op je af, welke fases ga je door? Hoe het is om met een schisis te leven? Gelukkig is iedereen anders en dus is ieder levend wezen uniek.

Ik durf het hardop te zeggen: Ik ben anders, NOU EN?